مهاجرت هنوز هم تهدیدی برای روستای من است

اوایل دهه ۷۰ بود، افراد شاخص روستاها یکی پس از دیگری مهاجرت از روستا به شهر را برمی‌گزیدند و پیروزی را از آن خود می‌‌دانستند. اغلب مردم روستاها نیز به تبعیت از آنان، روستاها را مایه‌ی عقب‌ماندگی قلمداد می‌نمودند و هر سال چندین مهاجر روستاها را به امید پیروزی ترک می‌نمودند و در حاشیه‌ی شهرها زندگی نوینی را پایه‌گذاری می‌کردند.

اغلب مهاجران به شهرها، املاک خود را در روستاها ناچیز و بی‌ارزش می‌دانستند و به همین دلیل به متقاضیان پاسخ رد نمی‌دادند و با واگذاری املاک، سود ناچیزی فراهم می‌نمودند و امروز از آن واگذاری پشیمان‌اند.

مهاجرت روستائیان رفته‌رفته شدت بیشتری یافت، طوری که در یک سال  چندده خانوار، بساط مهاجرت را فراهم می‌نمودند و چشمان اشک‌آلود مادران و پدرانی را می‌دیدیم که طاقت جدایی فرزندش را نداشتند.جنب و جوش در میان افراد خانواده فزونی می‌گرفت و رقابت بین روستائیان بیشتر می‌شد.

سال‌های سختی بود! افراد شاخص روستاها هر روز کمتر می‌شدند و جوانان نیز پا را فراتر گذاشته و هنگام ازدواج، فرار را ترجیح می‌دادند و عازم شهرها می‌شدند.

همه‌ی این مهاجرت‌های بی‌رویه ناشی از عدم برنامه‌ریزی مناسب ازسوی مسئولان کشوری بود و بی‌برنامگی برای توسعه روستاها، چنان جراحتی به بار آورده که امروز مسئولان چاره‌ای جز توسعه مناطق محروم ندارند!

صنعت کشاورزی که یکی از زیربناهای توسعه هر کشوری است، متأسفانه در سالیان گذشته به دلیل شعارهای توخالی و عدم توجه به مناطق محروم، به کلی تعطیل و جای خود را به دلالی و واردات بی‌رویه داده است. مسئولان کشور امروز به این نتیجه رسیده‌اند که راهی جز آبادانی و توسعه مناطق محروم ندارند؛ اما تا زمانی که بسترهای لازم برای توسعه فراهم نگردد، هیچ برنامه‌ای به ثمر نمی‌رسد!

امروزه آوای خوشی از تصمیمات برای صنعتی شدن شهرستان ما نیز به گوش می رسد امید است باز از جنس شعارهای انتخاباتی نباشد!